The Return: Forbidden Throne ( 01 )
"အျပန္လမ္း"
အခန္း ( ၁ )
အေမွာင္ထု… ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနေသာ အေမွာင္ထု….
ၾကည့္ေလရာအရပ္တြင္ ျမင္ျမင္သမွ် မည္းေမွာင္ေနသည္ကလြဲ၍ သူဘာကိုမွ မျမင္ရ။
ေမွာင္မည္းလြန္းလွေသာ ပတ္၀န္းက်င္သည္ တစ္ဆိတ္ တိတ္ဆိတ္လြန္းလွသည္ထင့္။
ေလတုိးသံသဲ့သဲ့မွ်ကိုပင္မၾကားရ။ ထူးဆန္းေပစြ။ ထုိအေမွာင္ထုထဲတြင္ပင္
ဦးတည္ရာမဲ့ သူဆက္ေလွ်ာက္ေနမိသည္။ မည္သည့္အေရးေၾကာင့္ မည္သည့္အရပ္ကို
သူဆက္ေလွ်ာက္ ေနမိသည္မသိ၊ သိခ်င္စိတ္လည္းမရွိေပ။
ေလဟာနယ္ထဲတြင္ေမ်ာပါေနသကဲ့သုိ ့ ခံစားရသည္မွအပ မည္သုိ ့မွ် မခံစားရ။
အလင္းတစ္ခုခုရွိေသာအရပ္ကိုေတာ့ မသိစိတ္ကေဖြရွာေနေၾကာင္း သတိထားမိသည္။
အေမွာင္ထုက မည္သုိ ့လြန္ေျမာက္ႏုိင္မည္နည္း။ရုတ္တရက္…
ရုတ္တရက္ဆုိသလုိ ၀င္လာေသာ မီးအလင္းေရာင္သည္ မတန္တဆထိန္ညီးေနသည္။
အေမွာင္ထဲမွ အလင္းကို ရုတ္တရက္ျမင္လုိက္ရသလုိ တဒဂၤ ေ၀၀ါးသြားျပီးေနာက္
ျမင္ကြင္းသည္ တေျဖးေျဖးပီျပင္လာသည္။ယာယီတဲတစ္စု၊ အတန္ပင္ခန္းနားေသာ ပင္မ
ယာယီတဲၾကီးတစ္ခုကို အနည္းငယ္ေသးေသာ တဲေလးအခ်ိဳ ့က ၀န္းရံထားသေယာင္ရွိသည္။
ယာယီတဲၾကီးကို ဗဟုိျပဳ၍ သုံးပြင့္ဆုိင္တည္ေနေသာ ယာယီတဲေလးမ်ား
အလယ္လြင္ျပင္ငယ္တြင္ မီးပုံတစ္ခုကိုသူျမင္ေနရ၏။ ေဘးပါတ္ပါတ္လည္တြင္မေတာ့
သစ္ပင္မ်ား အတန္ပင္အုံ ့ဆုိင္းလ်က္ရွိသည္။ေတာနက္နက္ တစ္ေနရာသုိ ့
သူေရာက္ေနျခင္းေပေလာ။ မည္သုိ ့မည္ပုံ ေရာက္လာသည္ကိုေတာ့သူ မရွင္းလင္းလွေပ။
အနည္းငယ္ေ၀၀ါးေသာ အေတြးတုိ ့ႏွင့္ ေမ်ာပါသြားစဥ္ ေစာင္းသံသဲ့သဲ့ကို
သူၾကားလုိက္ရသည္။ အခါေတာ္ေပး ေစာင္းသံမ်ားကဲ့သုိ ့ မျမိဳင္လွေသာ္လည္း
အတန္ပင္ ျငိမ့္ေျငာင္းလွသည္။ေစာင္းသံလာရာအရပ္ကို စူးစမ္းရင္း
လြင္ျပင္ငယ္တြင္ရွိေနေသာ မီးဖုိဆီသုိ ့သူ စိတ္ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ထုိမီးပုံ
နံေဘးတြင္ လူတစ္ခ်ိဳ ့ရွိေန၏။ ထုိင္သူက ထုိင္၍ ထသူကထလ်က္။ တစ္ခ်ိဳ ့က
လွံရွည္မ်ားကို ကိုင္ေဆာင္ထားၾကျပီး မီးပုံႏွင့္ အနည္းငယ္လွမ္းေသာ
၀ါးရုံေတာမ်ားနံေဘးတြင္ မတ္မတ္ရပ္ကာ ရွိေနၾကသည္။ ကင္းေစာင့္မ်ားျဖစ္တန္ရာ၏။
ေဆာင္းသံရွင္ကား မီးဖုိႏွင္ ့အနီးဆုံးအရပ္ရွိ သစ္တုံးတုိတစ္ခုေပၚတြင္
ထုိင္လ်က္ ေဆာင္းကုိ အက်အနတီးခတ္ေနေလသည္။ ထုိသူမ်ားကို ၾကည့္ရသည္မွာ
ေရႊနန္းေတာ္ရွိ နန္းခစားတုိ ့ႏွင္ ့တူသေယာင္ရွိသည္။ သုိ ့ေသာ္ မေသခ်ာလွေပ။
အမ်ားစုမွာ ေယာက်ၤားသားမ်ားျဖစ္ျပီး မီးပုံႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ေတာ့
မိန္းမငယ္တစ္ခ်ိဳ ့က သစ္သားပလႅင္တစ္ခုုကို၀န္းရံလ်က္ ပဆစ္တုတ္ အေနအထားႏွင့္
ထုိင္ေနၾကေလသည္။ ထုိ သစ္သားပလႅင္ေပၚတြင္ မိန္းမပ်ိဳ တစ္ေယာက္
ေပ်ာ့ေပ်ာင္းစြာ ထုိင္လ်က္ရွိ၏။ ပိုးသားကဲ့သုိ ့ႏူးညံ့ျပီး၊
အဖုိးအနဂၢထုိက္ေသာ ေက်ာက္မ်က္တစ္ခုကဲ့သုိ ့ လွပေသာ သူမ၏ အသားအေရသည္
မီးပုံမွထင္ဟပ္ေသာ အလင္းႏွင္ ့ေပါင္းစပ္ကာ ေရႊ၀ါေရာင္သန္း၍ အေတာ္ပင္
ရႈခ်င္စဖြယ္ တင့္တယ္ေနေလသည္။ ပုိးသားအျဖဴေရာင္ ထုိင္မသိမ္းႏွင့္
ပုခုံးထက္မွ ေျပေလ်ာ့က်ေနေသာ ပု၀ါပါးေလးက ရွိျပီးသားသူမအလွကို
၀ုိင္း၀န္းပံ့ပိုးေနသေယာင္ေယာင္။ ျငိမ့္ေျငာင္းသာယာေသာ ေစာင္းသံႏွင့္အတူ
သူမသည္လည္းေမ်ာပါေနဟန္ရွိသည္။ ထုိျမင္ကြင္းကိုေငးၾကည့္ရင္း ေစာင္းသံသည္
အနည္းငယ္က်ယ္ေလာင္လာသလုိ သူခံစားမိေနသည္။ စိတ္ထင္၍ထင့္။ ေရႊနန္းေတာ္တြင္
ၾကားေနက် နန္းတြင္းေစာင္းသံမ်ားကဲ့သုိ ့ပင္
နားေထာင္၍ေကာင္းလွေၾကာင္းကိုေတာ့သူ ၀န္ခံရေပမည္။ ေစာင္းသံကို
အာရုံစုိက္ထားေသာ္ေသာ ပုံမွန္မဟုတ္ေသာ ေလတုိးသံတစ္ခုကို
ရုတ္တရက္သူၾကားလုိက္မိသည္။ “၀ွစ္”…”ဘုန္း”… “အား”
အေမွာင္ထုလႊမ္းထားေသာ ေတာအုပ္အတြင္းမွ ရုတ္ခ်ည္း ၀င္ေရာက္လာေသာ မွ်ားတံသည္
ေစာင္းသမား၏ ၀ဲဘက္နားထင္မွတစ္ဆင့္ ထုတ္ခ်င္းေပါက္ ၀င္ေရာက္သြားေတာ့သည္။
နာက်င္ျခင္းကိုပင္ ေကာင္းစြာသိရွိသြားဟန္မေပၚဘဲ ထုိင္လ်က္သားလဲျပဳိ
က်သြားျပီး မီးပုံအတြင္းသုိ ့............................ "အားးးးး"
မြန္းၾကပ္ပိတ္ေလွာင္လွ ေသာ ခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္ အထိတ္တလန္ ့
ႏုိးထလာျပီးေနာက္ ေဘးတြင္ အရံသင့္ရွိေသာ လက္စြဲေတာ္ဓါးကို
ခ်က္ခ်င္းစမ္းမိလ်က္သား။ အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းရႈထုတ္ရင္း ဒီပ
ေမာဟုိက္လာသည္။ မက္ျပန္ျပီ။ သည္အိမ္မက္ဆုိးၾကီးကို ထပ္ကာထပ္ကာ
မက္ေနတတ္သည္မွာ တကၠသီလာမွ ျပန္လည္ ထြက္ခြါလာကတည္းက ယခုတုိင္ေအာင္
ကာလတစ္ခုပင္ၾကာျမင့္ခဲ့ျပီ။ မက္လုိက္လွ်င္လည္း တစ္ပုံစံတည္း၊ တစ္ေထရာတည္း
မက္တတ္ျပီး၊ အျမဲတမ္း အထိတ္တလန္ ့ရွိလွသည္။ တကယ္ဆုိ မင္းတုိ ့တတ္အပ္ေသာ
ပညာရပ္မ်ားကို ဆည္းပူးျပီးေနာက္ ေသာမနဒီ ေရႊနန္းေတာ္သုိ ့
ဒီပျပန္လာချဲ့ခင္းျဖစ္သည္။ ႏွစ္အတန္ၾကာ ခြဲခြါခဲ့ေသာမိခင္တုိင္းျပည္တြင္
ခမည္းေတာ္ႏွင့္ တကြ တုိင္းသူျပည္သားတုိ ့ သာယာစြာ ရွိၾကပါ၏ေလာ။
စုိးရိမ္စိတ္ တစ္၀က္၊ မေရရာေသာ အိမ္မက္အေတြးတစ္ပိုင္းတစ္စတုိ ့ႏွင္ ့
ပတ္၀န္းက်င္ကို တစ္ခ်က္စူးစမ္းလုိက္သည္။ သစ္ပင္၊သစ္ရြက္မ်ားၾကားမွ
ျဖာက်ေနေသာ လေရာင္၊ ေလတုိးသံတစ္ခ်ိဳ ့၊ ညည့္ငွက္တစ္ခ်ိဳ ့၏ ညည္းသံတစ္ခ်ိဳ
့မွအပ အရာရာသည္ ပုံမွန္အတုိင္း။ အနဲငယ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားျပီးေနာက္
မ်က္လုံးမ်ားျပန္မွိတ္ထားလုိက္သည္။ ေကာင္းစြာ အိပ္စက္အနားယူဖုိ
့လုိအပ္သည္မဟုတ္လား။ မနက္တြင္လည္း ခရီးဆက္ရေပဦးမည္။
တကၠသီလာမွ ေရႊနန္းေတာ္သုိ ့ျပန္လည္ထြက္ခြါလာသည္မွာလအနည္းငယ္ၾကာခဲ့ျပီ။
တက္သစ္စ ေန၀န္းရဲ့ အလင္းေျပာက္မ်ားၾကားတြင္
ခင္တန္းငယ္တစ္ခုကိုေရးေရးျမင္ေနရသည္။ ေသာမနဒီတုိင္းျပည္နယ္နိမိတ္သုိ ့
ေရာက္ရန္ မေ၀းလွေတာ့။ အိပ္စက္အနားယူလုိက္ရ၍ ခရီးပန္းထားသမွ် အနည္းငယ္
ေျပေပ်ာက္သြားသလုိရွိသည္။ ထမင္းလုံးေျခာက္တစ္ခ်ိဳ ့ကို ၀ါးလုိက္ရင္း
စိမ္းစုိေနသည့္ ခင္တန္းငယ္ကို သူ ေက်နပ္စြာၾကည့္လုိက္မိ၏။ ေရႊနန္းေတာ္သုိ
့ျပန္ေရာက္ျပီးလွ်င္ သည္ေတာ၊သည္ေတာင္၊ သည္နယ္နိမိတ္တုိ ့ကို
မိမိအပိုင္စုိးရမည္မဟုတ္လား၊ ေသာမနဒီ ေရႊနန္းႏွင့္တကြ
အေရာင္အေသြးစုံပန္းတုိ ့ပြင့္ကုန္ေသာ၊ ျငိမ္းခ်မ္းေအးျမသည့္ေလေျပတုိ
့တုိက္ခတ္တတ္ေသာ သည္အရပ္ေဒသသည္ အိမ္ေရွ ့ဥပရာဇာ ဒီပ၏ စီမံကြပ္ကဲမႈေအာက္တြင္
တည္ၾကရေတာ့မည္။ နန္းတက္ပြဲသဘင္ကို ခမ္းနားစြာဆင္ယင္ရင္း နန္းပုလႅင္ထက္တြင္
စံစားရေတာ့မည္။ ေသာမနဒီ တုိင္းသူျပည္သားတုိ ့ကို တင္းၾကပ္သည့္
စည္းမ်ဥ္း၊စည္းကမ္းမ်ားခ်မွတ္ေပးျပီး ဖခမည္းေတာ္လက္ထက္ ထက္ဖြံ
့ျဖိဳးေ၀စည္ေသာ တုိင္းျပည္တစ္ခုျဖစ္ေစမည္။ စစ္လက္နက္ဗုိလ္ပါ အင္အား တုိးခ်ဲ
့၍ အစိတ္စိတ္တည္ေနေသာ ခုႏွစ္ျပည္ေထာင္ တုိင္းတုိ ့ကို သိမ္းယူရမည္။
မိမိအေတြးမ်ားထဲတြင္ ေသာမနဒီသည္ အင္အားၾကီးတုိင္းျပည္တစ္ခု၊
ဖြံျဖိဳးေ၀စည္ေသာ တုိင္းျပည္တစ္ခု။ အရသာရွိလွသည္။
သူေက်နပ္စြာျပဳံးလုိက္ရင္း ေဘးတြင္အရံသင့္ေမွးေထာင္ထားသည့္ လက္စြဲေတာ္
ဓားကိုလွမ္းယူလုိက္ေတာ့သည္။ စီးေတာ္ျမင္းႏွင့္အတူ ခရီးၾကမ္းတစ္ခုကို
သူဆက္ရဦးမည္ မဟုတ္ပါလား။ေတာသည္ နက္သထက္နက္လာေနသည္။
ပိုးေကာင္ငယ္မ်ားတစ္စီစီေအာ္သံ၊ သစ္ကိုင္းခ်င္းရုိက္ခတ္သံတုိ ့က
တစ္ခ်က္ခ်က္တုိးကာၾကားရသလုိ တစ္ခ်က္ခ်က္တြင္လည္း ပကတိတိတ္ဆိတ္ေနျပန္သည္။
လ်ိဳေျမာင္ေခ်ာက္ကမ္းပါးတုိ ့ေပါရာအရပ္ျဖစ္သည့္အားေလွ်ာ္စြာ ေတာင္က်ေရသံ၊
လႈိဏ္သံတုိ ့က ဟုိးခပ္မိႈင္းမိႈင္းဆီက ထြက္လာတတ္ေသးသည္။ ေသာမနဒီ တုိင္းျပည္
နယ္နိမိတ္ႏွင့္နီးကပ္လာေၾကာင္းကို သစ္ပင္ၾကီးမ်ားေဘးတြင္ေတြ ့ရတတ္ေသာ
ယာယီတဲမ်ား၊ မုဆုိးလင့္စင္မ်ားက သက္ေသထူလ်က္ရွိ၏။ ရြာဇနပုဒ္ေန
ေတာသူ၊ေတာင္သားတုိ ့တြင္
အမဲလုိက္ျခင္းျဖင့္အသက္ေမြးသူမ်ား၊ေတာင္ယာစုိက္ခင္းလုပ္ကိုင္ ၾကသူမ်ား
မ်ားျပားလွသည္။ ေဆးဥ၊ေဆးျမစ္တူးသူ အေရအတြက္ေတာ့ အနည္းငယ္
ေလ်ာ့နည္းႏုိင္ေပမည္။ အေတြးမ်ားႏွင့္ခရီးဆက္လာရင္း
ပါတ္၀န္းက်င္ကိုတဒဂၤေမ့ေလ်ာ့သြားမိစဥ္၀ွစ္….ဒုတ္အဟည္းဟည္းဟည္းးးးးး
ေလတုိးသံတစ္ခုကို ၾကားလုိက္၍ သတိထားလုိက္ပါေသာ္လည္း ေနာက္က်သြားေခ်ျပီ။
ေလအဟုန္ႏွင့္အတူ ပါလာေသာ ျမွားတံသည္ စီးေတာ္ျမင္း၏ လည္တံကို
ထုတ္ခ်င္းေပါက္၀င္ေရာက္သြားသည္။ နာက်င္စြာ တဟည္းဟည္း ေအာ္ညည္းရင္း
တုံးခနဲရပ္၊ ဘုိင္းခနဲလဲေတာ့မည့္ ျမင္းေပၚတြင္ ဒီပ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားသည္။
ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ျမင္းေက်ာ္ရုိးအား ေျခႏွင့္တစ္ခ်က္ဆတ္ကန္လုိက္ျပီး
နီးစပ္ရာ ျမက္ခင္းေပၚသုိ ့ ကၽြမ္းထုိးခုန္ခ်လုိက္ရသည္။ လ်င္ျမန္ေသာအဟုန္၊
သန္မာထြားက်ိဳင္းေသာခႏၶာကိုယ္တုိ ့က ေျမၾကီးေပၚေရာက္လွ်င္
ေရာက္ခ်င္းဆုိသလုိ ဓါးကို ဆြဲထုတ္ျပီးသား၊ အရံသင့္တုိက္ခုိက္ရန္အေနအထားအား
ခ်က္ခ်င္းရယူျပီးျဖစ္သြားသည္။ အဘယ္သူလဲ။ မည္သုိ ့ေသာ သူမ်ိဳးက ေသာမနဒီ၏
အိမ္ေရွ ့ဥပရာဇာကို ေႏွာက္ယွက္ရဲသည္လဲ။ ပိုဆုိးသည္က မိမိ၏
ေရာင္းရင္းဆုိလည္းဟုတ္၊ ခရီးသြားေဖာ္လည္းဟုတ္သည့္ စီးေတာ္ျမင္းကို
ေခ်ာင္းေျမာင္းလုပ္ၾကံျခင္းပင္။ အတင့္ရဲလွခ်ည့္။ ရႈပ္ေထြးသြားသည့္
စိတ္အစဥ္ကို အျမန္ျပန္စုရင္း ျမွား၏လားရာကိုၾကည့္လုိက္သည္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းကုန္းကမူေပၚတြင္ ယာယီတဲတစ္ခု၊ သစ္ငုတ္တုိတစ္ခု၊ ထုိ
သစ္ငုတ္တုိ၏ေဘးတြင္ရပ္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္။
အနည္းငယ္လွမ္းေသာအေနအထားျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ လက္ထဲတြင္ ေလးႏွင့္ျမွားကို
ကုိင္ထားသည္မွလြဲ၍ သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရ။ မုဆုိးတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ရမည္။ သည္အခ်ိန္
သည္ေနရာ၊ သည္လုိ ေတာနက္ထဲတြင္ ယာယီတဲထုိးထားသည္ဆုိကတည္းက မုဆုိးတစ္ေယာက္ပင္
ေသခ်ာေပါက္ျဖစ္ရမည္။ ႏုပ်ိဳေသာ အိမ္ေရွ ့စံတစ္ေယာက္၏ ရာဇေသြး၊ရာဇမာန္တုိ
့က အေသြးထဲအသားထဲက ဆူေ၀တက္လာသည္။ ေထာင္းကနဲထြက္လာေသာ ရာဇမာန္တုိ ့ႏွင့္အတူ
ထုိသူရွိရာ ကုန္းကမူေပၚသုိ လက္စြဲေတာ္ဓါးကို က်စ္ေနေအာင္ဆုပ္ကိုင္ရင္း
ေျပးတက္သြားလုိက္သည္။ မိမိလႈပ္ရွားမႈကိုစတင္လုိက္သည္ႏွင့္ ထုိငမိုက္သားက
ျမွားမ်ားတစ္စင္းျပီးတစ္စင္းပစ္လႊတ္ေတာ့သည္။ မုိက္မဲလွေပစြ။
ေသရေပမည္။သည္လုိ ငမိုက္သားသည္ ေသရမည္မွလြဲ မည္သုိ ့ေသာ
အခြင့္အေရးမ်ိဳးမွမရေစရ။ ျမွားတံမ်ားကို ေရွာင္တိမ္းရင္း
တေျဖးေျဖးျမင္ကြင္းတြင္ေပၚလာေသာ ထုိ ငမိုက္သား၏ပုံစံသည္
အနည္းငယ္ထူးျခားေနသေယာင္ရွိသည္။ ျမွားတံမ်ားထပ္ထြက္မလာေတာ့၊
တစ္ေခ်ာင္းတစ္ေလမွ်ပင္က်န္ေတာ့သည့္ပုံမေပၚေခ်။ အနီးကပ္ရွင္းလင္းစြာ ျမင္ေတြ
့လုိက္ရေသာ ထုိငမိုက္သားသည္ ပုံမွန္ထက္ပို၍ ပိန္လွီလြန္းေနသည္။ အသားအေရတုိ
့မြဲေျခာက္ကာ အရုိးေပၚအေရတင္ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္
ျဖစ္ေနပုံမွာ လူႏွင့္ပင္မတူေတာ့။ ပို၍ထူးျခားသည္က
ျမွားတံမက်န္ရွိေတာ့ေသာ္လည္း ေလးညႈိ ့ကို ထပ္ကာထပ္ကာဆြဲတင္ရင္း
ျမွားပစ္ေနသည့္ဟန္ကို အဆက္မပ်က္ျပဳေနေသးသည္။ အသိဥာဏ္မွရွိပါေသးစ။
အနားေရာက္သည္ႏွင့္တစ္ခ်က္တည္းလႊဲခုတ္ရန္ ဟန္ျပင္လုိက္ေသာ လက္တုိ ့ စကၠန္
့ပိုင္းမွ်တုံဆုိင္းေတြေ၀သြားသည္။ အဘယ္အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ပါလိမ့္။ ေလးညိႈ
့ဟန္ကိုသာ ဆက္ကာဆက္ကာျပဳေနေသာ ထုိငမိုက္သားသည္ ျမင္ကြင္းအတြင္း
ရွင္းလင္းစြာ၀င္လာေသာ ဒီပကိုေတြ ့သည္ႏွင့္ အသားတစ္ကိုျမင္သည့္စြန္ရဲပမာ
စတင္တုိက္ခုိက္ေတာ့သည္။ ေၾကာင္ေတာင္လွေသာ မ်က္လုံးေသၾကီးမ်ားႏွင္
့ၾကည့္လုိက္ရင္း ေလးႏွင့္ျမွားကို ပစ္ခ်ကာ စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္ဟစ္
ကုတ္ဖဲ့ေတာ့သည္။ ေတြေ၀မႈႏွင့္အတူ ပ်က္သြားေသာ ဟန္ခ်က္ကို ျပန္ထိမ္းရင္း ဒီပ
အလ်င္အျမန္ေရွာင္တိမ္းလုိက္ရသည္။ သူ ့အရွိန္ႏွင့္သူလြန္သြားရင္း
လွည့္ထြက္လာေသာဒီပဘက္သုိ ့တစ္ဟုန္ တုိး ေျပး၀င္လာျပန္သည္။ လူေသတစ္ေကာင္လုိ
အသားအေရမ်ားႏွင့္ကမူးရႈးတုိး စြတ္၀င္လာျပန္ေသာ ငမိုက္သားကို
လက္စြဲေတာ္ဓါးႏွင့္ ပိုင္းခ်လုိက္သည္။ “အလုိ….” ထူးဆန္းလြန္းလွေပစြ။
မိမိ၏ဓါးခ်က္ထိသြားေသာ ငမုိက္သားက လဲျပိဳက်သြားရမည့္အစား စာေပလိပ္တုိ ့ကို
မီးရိႈ ့လုိက္သကဲ့သုိ ့ ျပာမႈန္မ်ားအျဖစ္ေျပာင္းလဲ လြင့္စင္သြားၾကသည္။